cud lokalny

wokół mnie są dobrzy ludzie. wycierają nos, podnoszą jak upadnę, słuchają, kiedy mówię. nie mam wątpliwości, że to kim jestem kształtuje się w relacjach z ludźmi. dlatego tak bardzo cenię każde dobre słowo, przyjazny gest. zwłaszcza kiedy mi źle.

jednak pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się, że kiedy płakałam, ktoś zaproponował, że zadzwoni do mnie i mi zaśpiewa, żebym się uśmiechnęła (dziękuję, maślanko!).

pragnę też zauważyć, że pewnego kota anieli żywcem do nieba wezwą, bo czuwa nade mną niemal dzień i noc, a mojego wiewióra czeka rychła kanonizacja. 

czy to możliwe, że ja zasłużyłam na tyle dobra?